Bulgarije mail
Het is erg warm hier: mensen houden siesta. In de stad is het verzengend heet. Hier, in Borilovo, toch min of meer in de bergen, waait het af een beetje, en dat geeft wat verfrissing. Vandaag heb ik de mogelijkheid aangegrepen om mijn voorbereidingen voor het familiekamp weer wat aan te vullen. Lekker buiten in de schaduw zittend, niemand om me heen. Ik besef op zo’n moment wat God mij, en ons, heeft toevertrouwd.
Het is wel erg vroeg: om kwart over 6 in de morgen onder de douche. En dat op zondagmorgen. Heet dat zondagrust? Als goede Hollander moet je wat te mopperen hebben. Op tijd richting Zion-kerk waar we hopen een aantal bekenden te zien. We hebben dan al samen ge-ontbijt; buiten in de zon zittend met brood, vers van de bakker.
Van Craiova naar Stara Zagora: even doorzetten
de bus is vol. we kunnen gaan!!
Tot op de laatste dag worden we verrast: Borilovo in plaats van Dalboki
laatste dagen: niet laatste loodjes maar laatste loden
Al is het maar om te laten weten dat het niet uit de lucht komt vallen
Een bijzondere dag: uitgezegend worden door de gemeente Rafael Den Bosch, die Bulgarije als zendingsproces heeft omarmd. Misschien denk je dat het zendingsproject is, maar ik vergis me niet. Zending is geen project: het is een proces dat begonnen is als een project, maar door de groei van relaties en mogelijkheden nog steeds aan het groeien is.
De route naar Bulgarije: bijna op (de) weg
Volgende week rond deze tijd (het is op een van onze klokken nu 22.20; op een andere 22.22; op de klok uit Bulgarije 22.19 en op een andere 22.23) hopen we Nederland uit te zijn en richting Frankfurt te rijden. Het is kort dag en er staat nog van alles op het programma. Maar vorig jaar, en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor was het niet anders. Je bereidt van alles voor en je vinkt je lijstje af. Maar er komt ook weer van alles bij. Maar volgende donderdag, afgevinkt of niet, gaan we vertrekken; dan maar een paar blinde vinken.
