28 september 2017:
De temperatuur is hier aardig gedaald. Overdag nog zo’n 20 graden; al een paar dagen 18-19. Volgende weken wordt nog royaal 20 graden voorspeld. In de nachten wordt het buiten koud; amper een graad of drie, vier.

13 september het verhaal geplaatst.

10 september 2017: time flies

Alweer 26 augustus (was het vorig jaar rondom deze tijd ook)
Engelse les... maar anders dan vorig jaar. We hebben vier meisjes gevraagd voor Engelse les (eigenlijk zes: 4 uit Zimnitsa en 2 uit Dabovo. Alleen uit Zimnitza zijn gekomen). Ik heb redelijk bewust gekozen voor twee meisjes uit het kamp, die ons dus al kennen (Yana en Iskra) en twee meisjes die niet naar het kamp mochten omdat ze niet iedere week naar de kerk gaan (Ani en Radiana). Vaak zijn ook pastors nog opgevoed met een straffende God.

Een week later: 18 augustus

De tijd gaat snel. Arie en Annelique zij al een week hier. Nog een paar dagen en de tijd van de outreaches is voorbij: tenminste voor hen. Zolang we hier zijn, hebben we een soort van outreach. Dus tot ergens begin of half oktober. Maar minder georganiseerd en meer van mens tot mens.

Al weer 5 augustus.
Vorig jaar ook al: 5 augustus. Komen we ieder jaar weer tegen .
Het kamp is voorbij en Arie en Annelique zijn gearriveerd. Even wat algemene indrukken van het kamp: hoe het was en het had kunnen zijn en hoe het misschien zou kunnen worden

Tweede bericht uit Bulgarije 2017
Het is al de eerste dag van de maand augustus. Time flies.
Afgelopen drie weken een erg fijne tijd gehad met onze zoon en zijn gezin. Heerlijk ontspannen genieten van elkaar, de natuur, het weer; kortom het goede wat God ons geeft. Natuurlijk zijn we in die tussentijd wel bezig geweest met het jongerenkamp, ik met name in de (te) late uren. Bezoeken aan Rodopi, een waterval, families,kerk, vrienden waren een vreugde. Het weer is weer... om van te genieten.

Al een week in Bulgarije en nog niets laten horen. Schandalig. Ik zoek naar verzachtende omstandigheden, zoals pure chocola in de hete zon. Maar ik heb geen excuus. Ja, wel veel omstandigheden die het een beetje verklaren. Wat te denken van de verkoop van je huis? En het compleet leeg achterlaten daarvan na 41 jaar? Wat te denken van een cardioloog die een afspraak zou maken en het niet doet. Of mijn laatste dag op de hartrevalidatie met de mededeling dat het goed gaat met me? Of de voorbereidingen op een verblijfplaats na onze terugkomst uit Bulgarije in oktober?